Hulya
Hulya Olmez werd geboren in het oosten van Turkije. Ze is een fiere Chaldeeuwse vrouw en alleenstaande mama van vijf kinderen. Omdat ze in Turkije haar geloof niet langer vrij kon beoefenen, vluchtte ze met haar ouders naar België. Vandaag woont en werkt ze in Mechelen.
Geloof op de eerste plaats
'Voor mij komt mijn geloof op de eerste plaats,' vertelt Hulya. 'Het maakt deel uit van wie ik ben. Het is zoals ademen. Ik kan niet zonder. Het geeft mij kracht en hoop, zeker op moeilijke momenten zoals in deze periode.
Normaal bid ik elke ochtend en voor het slapengaan. Op zondag ga ik met mijn kinderen naar de kerk. Dat is een ontmoetingsmoment tussen jong en oud. Een moment om bij elkaar te zijn en meer te leren over de taal, tradities, de Chaldeeuwse cultuur en het geloof …'
Bidden en zingen via YouTube
'Door de coronacrisis heb ik meer tijd, dus bid ik meer, ook overdag. We kunnen niet meer naar de kerk, dus volgen we de mis op televisie. We hebben verschillende opties: we kunnen live kijken, maar ook achteraf via YouTube. Soms luister ik naar de radio, waar andere gelovigen worden geïnterviewd of waar wordt voorgelezen uit de Bijbel. Dat is natuurlijk helemaal anders dan fysiek in een kerk aanwezig zijn, maar op deze manier blijf ik verbonden met mijn geloof en ook met anderen. We zingen ook meer en ik zoek liedjes uit op YouTube om samen met mijn kinderen te zingen.'
Een moeilijke vastenperiode
'De vastenperiode in aanloop naar Pasen verliep dit jaar moeilijker dan de vorige jaren. Ik ben het oudste kind en voel me dus verantwoordelijk voor mijn ouders. En zij zijn ziek door corona. Het valt ons zwaar dat we elkaar niet kunnen bezoeken. Normaal zijn we immers veel samen en nu is fysiek contact niet mogelijk. We bellen en bidden veel. We blijven hopen en bidden God dat we uit deze periode komen.
De vastenperiode was dus echt een moment van bezinning voor mij. Ik kreeg tijdens de vasten en tijdens de hele coronaperiode veel berichtjes van collega’s, familie en vrienden. Zowel van Chaldeeërs als niet-Chaldeeërs. Het doet goed om die steun te krijgen, mooie woorden te lezen en te weten dat sommige mensen kaarsjes branden voor mij en mijn familie. De gebeden voelen goed, maar toch voel ik me soms leeg en hulpeloos. Omdat we niet bij elkaar kunnen zijn. Omdat ik geen hulp kan betekenen.'
Paasfeest met de kinderen
'Ook het Paasfeest verliep dit jaar volledig anders. Normaal maken we ons ’s ochtends klaar om naar de mis te gaan. Ik kleed me mooi aan, maak me op en ga dan naar de mis. Na de mis ga ik altijd met mijn kinderen en andere familie naar mijn ouders om Pasen te vieren. We versieren eieren, leggen ze in een schaal. Vervolgens kussen we de handen van de ouderen in de familie, we geven elkaar een knuffel en spreken onze wensen uit. Nu kan dit natuurlijk niet.
Het werd een paasfeest met mijn kinderen. We hebben samen de mis live gezien op televisie. Ik kreeg veel berichten met paaswensen en put daar steun uit, ook al was het anders dan anders. Uiteraard hebben we ook lekker gegeten, vanop afstand de familie vrolijk Pasen gewenst en een zak met paaseitjes open gedaan.
Door corona zien we veel vrienden, familie en collega’s niet. We zijn dat helemaal niet gewoon om zolang elkaar niet te zien. Maar als corona ons iets leert is het dat we elkaar moeten helpen en er moeten zijn voor elkaar. We blijven bidden en elkaar helpen en steunen. Ook na deze crisis.'
