Arnaud
Arnaud is 54 jaar. Hij woont sinds een vijftal jaar in Mechelen en werkt bij een bank in Brussel. Hij heeft drie kinderen, waarvan er een nog thuis woont. 'Vooral zij heeft het er bijzonder moeilijk mee dat ze niet buiten mag komen om met vrienden af te spreken,' vertelt hij.
Zonder afscheid
'Twee weken geleden is mijn vader overleden. Dat was hard. Zeer hard. Het is de man die me heeft grootgebracht, die me mijn ganse leven kende en waar ik een goede band mee had. In maart ging mijn vaders gezondheid achteruit en is hij opgenomen in het ziekenhuis. Twee weken lang mocht hij geen bezoek krijgen. Dat was zo moeilijk. Tot er plots telefoon kwam van het ziekenhuis: hij was overleden. Niemand van de familie, zowel ikzelf als mijn twee zussen, of zijn kleinkinderen, heeft afscheid van hem kunnen nemen.
Dat hij geen bezoek kon krijgen, was een zware mentale klap voor mijn vader. Ik vind de coronamaatregelen zeker nodig en het is belangrijk dat iedereen ze goed opvolgt. Maar we betalen er als samenleving een zeer hoge prijs voor. Het is weinig menswaardig om geen bezoek te mogen ontvangen.
Mijn vader was 86, dus de moderne technologie was niet aan hem besteed. We belden wel, maar dat is zeker niet hetzelfde. De dagen voor hij stierf, werd hij steeds verwarder. Ziekenhuisdementie, legde de verpleging me uit. Omdat hij dagen en dagen geen bezoek kreeg. Om dan op die manier te sterven en het leven achter je te laten, dat wens je niemand toe.
Het virus zou niet discrimineren, maar dat doet het wel. Mensen op het einde van hun leven: het is een basisrecht dat zij emotioneel worden bijgestaan door wie hen graag ziet. En dat basisrecht is er nu niet. Veel mensen sterven nu in eenzaamheid, alleen, zonder iemand die hun hand vasthoudt.
Ik had gerust twee weken in quarantaine willen gaan om toch maar aan mijn vaders zijde te kunnen staan. Om zijn hand te kunnen vasthouden, wanneer hij stierf. Het wringt bij mij dat dat niet kon.'
Begrafenis in intieme kring
'De begrafenis vond plaats in intieme kring, met enkel de dichtste familieleden. Maar dan nog moet je een selectie maken: wie nodig je uit en wie niet? Eigenlijk: wie heeft het 'recht' om naar de begrafenis te komen en wie niet? Daar komt het op neer. Dat is absurd.
Zijn zus kon niet naar de begrafenis gaan, zijn petekind ook niet, buren, oud-collega’s, vrienden, andere familie … Rouwen is altijd een moeilijk proces, maar nu voel je je nog meer alleen. Mijn vrouw heeft me goed vastgepakt. Mijn dochter die nog thuiswoont ook. Maar mijn andere twee kinderen en andere familieleden tonen hun rouwbetuiging vanop afstand. Dat voelt heel raar aan. Het is triestig om te zien. Je krijgt kaartjes en telefoontjes, berichtjes en mailtjes met oprechte deelneming. En dat doet deugd hoor. Echt waar, maar het is niet hetzelfde. Het is een volledig andere definitie van rouwen.'
