Bader uit Syrië
Wat vluchtelingen moeten doorstaan is complete, onmenselijke gruwel en waanzin. Dit zou ik niemand ooit toewensen. Ik hoop dat mijn verhaal verandering kan brengen. Ik hoop dat mensen inzien dat we komen met goede bedoelingen, op zoek naar een beter leven.
Als Syriër had ik nooit het idee om te vluchten of om mijn land te verlaten. En toen het te gevaarlijk werd leek het nog steeds geen optie. Vluchten is een groot risico en kost heel veel geld. Maar met de financiële steun van mijn familie ben ik toch vertrokken.
Ik nam de bus richting Beirut om daarna het vliegtuig te nemen naar Turkije. In Izmir (Turkije) kwam ik in een andere wereld.
Heel veel vluchtelingen kwamen daar aan, de situatie was wanhopig: kinderen, volwassenen,… allemaal op straat. Geen dak boven het hoofd. Niemand wou vluchtelingen helpen en de politie maakte constant jacht op ons. Mijn vriend en ik moesten beroep doen op een mensensmokkelaar om te ontsnappen uit deze situatie. Die bracht ons met de bus naar de zee en daar begon de hel.
De stopplaats lag op een heuvel met het water 6 km onder ons. De afdaling was levensgevaarlijk, we probeerden vrouwen, kinderen en oude mensen te helpen. Bovendien was er helemaal geen boot te bespeuren. Verschillende keren gingen we de berg op en af; op zoek naar een boot. We hielden het hoofd koel want er waren constant wapens op ons gericht. We waren onbeschermd, hadden geen voedsel en konden onze gsm niet raadplegen. Na enkele dagen vertrokken we op zee. Ik zag dadelijk dat onze boot kapot was, maar we hadden geen keuze. We moesten verder. Na een halfuur op zee liep onze boot vol met water. Iedereen raakte in paniek. Al onze bagage moest het water in en we roeiden met onze handen. De wanhoop was ons nabij.
In Griekenland werd het er niet makkelijker op: we hadden allemaal zoveel dorst en honger en alweer niemand die ons wou helpen. De verdere tocht door Europa was een aaneenschakeling van stress, angst en trauma’s en levensbedreigende situaties aan de grenzen. We maakten keuzes die eigenlijk geen keuzes waren. De politie zat ons constant achterna zit en smokkelaars zochten mensen om te verkopen of waren op zoek naar organen. We moesten constant op de vlucht. De malafide praktijken om ons heen waren verwoestend.
Op een bepaald moment stond ik op het punt om met een koelwagen mee te rijden, maar door de verhalen van andere vluchtelingen die er in waren gestorven, besliste ik dit niet te doen. Mijn vriend en ik hadden het geluk om een chauffeur te vinden die ons kon meenemen tot in Duitsland. We moesten hem blind vertrouwen maar het kwam goed.
We bleven 14 dagen in Dresden voor onze papieren. Nadien konden we verder naar België. Hier ben ik thuis.
Thuis is voor mij: veiligheid, een gezond leven met rust samen met mijn familie.
Achteraf gezien heb ik geen spijt dat ik Syrië heb achtergelaten om hier een nieuw leven te beginnen.
Maar als ik op voorhand wist wat ik onderweg zou meemaken, dan zou ik de tocht niet gedaan hebben.
Wat vluchtelingen moeten doorstaan is complete, onmenselijke gruwel en waanzin. Dit zou ik niemand ooit toewensen. Ik hoop dat mijn verhaal verandering kan brengen. Ik hoop dat mensen inzien dat we komen met goede bedoelingen, op zoek naar een beter leven. Ik hoop dat het ons tot nadenken aanzet. We moeten blijven denken en reflecteren over de rechten van de mens, over een waardig en veilig leven voor iedereen.
