Victor Hugo Yruegas Cortes

Wie is Victor Hugo Yruegas Cortes

Victor Hugo Yruegas Cortes is geboren in Guadalajara (Mexico) en studeerde af als architect. Hier heeft hij een ander leven. In Sint-Katelijne Waver verzorgt Victor planten, waarmee hij op de wekelijkse markt staat. Af en toe poseert hij voor studenten van de kunstacademie. Victor geniet van het leven en brengt graag tijd door met zijn gezin. Daarnaast leest en tekent hij.

Victor vertelt:

‘Ik werkte als architect in Mexico en Nicaragua voor rijke klanten. Geld verwent mensen, waardoor ze neerkijken op anderen. Zo was er bijvoorbeeld een werknemer die zijn poetshulp op haar knieën zijn veters liet strikken. Ik mis wel het creatieve deel van architectuur, waar je uit het niets iets ontwerpt naar de smaak van anderen. Ik zou het beroep graag opnieuw uitoefenen, op voorwaarde dat ik er mensen mee help.’

Wat trekt je aan in Mechelen?

‘Mechelen is mijn thuis geworden. De gesloten stad bloeit open als je de juiste mensen voor jou vindt. Mijn vrienden waren zo lief voor me dat ik dicht bij ze wilde blijven. Er is altijd wat te doen hier. De stad is ook makkelijk te bereiken en ze ligt dicht bij grote steden als Brussel, Leuven en Antwerpen. Mechelen is bovendien heel veilig, zelfs ’s nachts.’

Waar haal je je inspiratie om kunst te maken?

‘Het is niet zo dat ik werk als ik me geïnspireerd voel. Eerder het tegenovergestelde: inspiratie komt door en tijdens het werken. Verder lees ik ook veel. Boeken inspireren mij het meest. Daarnaast merk ik soms ook dingen op als ik op straat wandel, of als ik op café zit. Sommigen zien stof, vuilnis, rommel en chaos. Ik zie verhalen, lijnen en figuren. Mijn werken hebben organische vormen en veel lijnen. Niet iedereen vindt ze even mooi. Ik vergelijk mijn werken met koken. Je gooit veel ingrediënten bij elkaar en uiteindelijk krijg je een gerecht. Als ik een lijn van een tekening wegveeg, wordt ze iets anders. In mijn ogen is ze dan niet meer volledig.'

Hoe werkt ‘Victor De Kunstenaar’?

‘Ik teken en laat de lijnen gewoon zijn. Uiteindelijk zie ik iets. De tekening vertelt me welke vorm ze wil aannemen. En dan neem ik de controle over. Ik kan op verschillende plaatsen en momenten tekenen: op de bus, onder vrienden, dansend op een feestje of tijdens een vergadering. Mijn vrienden weten wat er gaat gebeuren als ik plots pen en papier neem. Soms praat ik tijdens het tekenen, soms ben ik volledig opgeslorpt door het werk. Maar meestal geniet ik ervan om in stilte te tekenen, luisterend naar het geluid van mijn eigen gedachten.’

Welke werken kunnen we nog verwachten?

‘Ik werk aan een project rond fotoinstallatie FACE-IT in het kader van ‘De mensen maken de stad’. Het heet Behind the lens. Voor dit werk interview ik 15 getuigen. Ik schrijf een tekst over hun leven voor ze naar België kwamen en hun leven nu. Ik maak ook een pentekening van hen en maak hun leven visueel via een kaart. Mijn vriendin, Rita, hielp me met het concept en de vertalingen. Mijn Cubaanse vriend Tony fotografeerde.’ ‘Ik werk ook graag rond interactie en verandering in de publieke ruimte. Zo hoop ik ooit een mobiele installatie te maken: een kamer, waarvan de wanden uit verschillende, herplaatsbare tegels bestaan. Mensen kunnen die tegels bewerken, herwerken, verplaatsen. Ze gebruiken wat er is en voegen nieuwe elementen toe. Ze scheppen en herscheppen het kunstwerk naar eigen gevoel. Telkens wordt het iets anders. Zo worden ze geconfronteerd met ritme, orde en verandering in het leven en hoe ze daar zelf deel van uitmaken.’

Op Google ben je moeilijk te vinden. Een bewuste keuze?

‘Het internet maakt alles sneller. Ik houd van mijn privacy en van het trage leven. Je hebt mensen die hun huis niet uitkomen en die toch wereldwijs zijn. En je hebt mensen die de wereld afreizen en lomp blijven. Niet iedereen hoeft te weten wat ik doe en met wie. Ik wil in real life contact hebben met mensen. Ik wil ze zien, horen, vasthouden. Ik ging eens koffie drinken met een vriend. Hij las zijn krant terwijl ik wilde praten. Waarom vraag je of ik mee koffie ga drinken, als je toch gaat zitten lezen?’

Dit artikel verscheen in 2015 in het magazine Living in Mechelen.

Tekst en Foto's: Sita-Grace Toko, Kurt Deruyter