Jan en Mamoun werden vrienden dankzij 'Welcome in Mechelen'
Jan: ‘Mamoun wil meedraaien in de maatschappij en voelen dat hij telt’
Mamoun: ‘Het voelt alsof mijn leven op pauze staat’
Jan Guns (63) en Mamoun Alfarra (27) ontmoeten elkaar vaak voor een koffie in de Hanekeef, één van de oudste cafés van Mechelen. Ze praten niet alleen, maar gaan ook samen naar concerten, doen vrijwilligerswerk of gaan naar een wedstrijd van KV Mechelen. De gesprekken en hun vriendschap bieden een verhelderende blik op elkaars wereld.
Jan: “Zowel Mamoun als ik zijn nieuwkomers. We wonen allebei recent in Mechelen. Ikzelf heb twintig jaar in Bonheiden gewoond. Toen onze dochters het huis uit waren, hadden mijn vrouw Martine en ik een beetje last van het legenestsyndroom. (lacht). Het enthousiasme van onze dochters Eva en Dorien over Mechelen werkte aanstekelijk. Dus zijn we hen gevolgd en drie jaar geleden naar Mechelen verhuisd.”
Mamoun: “Ik ben op 29 augustus 2015 naar België gekomen. De eerste jaren woonde ik in een opvangcentrum, in een klein dorpje in de buurt van Ciney. Er was daar weinig te doen. Het was een moeilijke en ongelukkige periode. Ik zat veel alleen in mijn kamer. Soms deed ik aan sport of ik leerde Frans. Na twee onzekere jaren kreeg ik mijn verblijfsvergunning. Ik woonde daarna nog enkele maanden in Brussel, maar in 2018 verhuisde ik uiteindelijk naar Mechelen.
Ik voel me goed in Mechelen, maar het voelt nog niet aan als thuis. Thuis is waar je omringd bent door familie en vrienden, maar ik kan niet terug naar mijn thuis. In Gaza ben ik niet veilig. Er is geen oorlog, het kan maanden rustig zijn, maar dat kan vandaag of morgen veranderen. Je bent er nooit zeker of het een veilige dag wordt of niet.
In de zomer van 2014 was ik op bezoek bij mijn familie. Ik had net afscheid van hen genomen en was op weg naar huis. Een bom sloeg in op onze wijk. Ik lag bewusteloos op straat. Toen ik wakker werd, was er overal paniek: mijn oren zoemden door de inslag van de bom, er was overal rook en ik kon niets zien of horen. Stilaan verscheen een verwoest landschap rond mij. Negen familieleden zijn er die dag om het leven gekomen, vier volwassenen en vijf kinderen. Het ene moment was ik nog bij hen, het volgende waren ze dood. Wat als ik een paar minuten langer bij hen was gebleven? Ik mag er niet aan denken. Ik was op dat moment 21 jaar. Plots was mijn hele toekomst onzeker geworden.”
Welcome in Mechelen vzw
Jan: “Mijn dochter Eva is vrijwilligster bij Welcome In Mechelen. Dat is een vzw die activiteiten organiseert waar nieuwkomers en Mechelaars elkaar ontmoeten. Zo organiseren ze onder andere kookworkshops, infoavonden en conversatietafels Nederlands. Mijn dochter vond dat echt iets voor mij en zo ben ik in de organisatie gerold.
Elke dinsdag ga ik naar lokaal dienstencentrum Den Deigem. Ik praat er met mensen van over de hele wereld en ondertussen krijgen nieuwkomers de kans hun Nederlands te oefenen. Ik herinner me mijn eerste ontmoeting met Mamoun nog goed. Hij vertelde over zijn familie en de situatie in Gaza. Zijn verhaal raakte me enorm.”
Mamoun: “Ik kende niemand in Mechelen en had geen familie, maar zocht iemand om Nederlands mee te oefenen. Ik ging wel naar school, maar het is dankzij Jan dat ik nu goed Nederlands spreek. Daarnaast doen we heel wat klusjes samen. Jan is heel handig. We gaan voor buren en vrienden van Jan naar het containerpark, samen helpen we mensen verhuizen of we staken een handje toe bij de opbouw van SON in de Adegemstraat. Kortom: Jan laat me hard werken. (lacht luid) Maar hij zorgt ook voor ontspanning, hoor. Zo kaarten we graag, supporteren we voor KV Mechelen en houden we ervan om naar klassieke concerten te gaan. We zijn ook al een paar keer naar de Jazzzolder geweest, daar heerst altijd een fijne sfeer.
Jan: “Tot slot doen we ook vrijwilligerswerk in het Hof van Egmont. Dan gaan we bijvoorbeeld met enkele bewoners van het rusthuis wandelen en maken we een praatje met hen. Een paar keer brachten we de bewoners op dinsdagavond naar Den Deigem zodat ze kennis konden maken met de nieuwkomers van Welcome in Mechelen. Dat waren gezellige avonden. Als we nu met de bewoners wandelen in Mechelen, is het weerzien met de nieuwkomers heel hartelijk.”
Dromen van een toekomst
Mamoun: “Ik heb me bij vrijwel alle uitzendbureaus van Mechelen ingeschreven, maar kreeg geen positief antwoord. Dat was moeilijk voor mij. Daarom heb ik ook als vrijwilliger gewerkt bij lokaal dienstencentrum Den Abeel. Ik hielp er in de keuken of achter de toog. Ik hou er niet van om thuis te zitten. Ik ben graag bezig. Ik heb jaren gestudeerd in Palestina, maar mijn diploma bedrijfskunde is in België niets waard. Ik ben handig en daarom volg ik nu een opleiding tot elektricien. Het is niet mijn droom, maar op die manier kan ik snel werk vinden. Door het coronavirus kon ik een paar maanden niet naar de les maar ik kan de lessen gelukkig wel inhalen. Toch loop ik een achterstand op. Het voelt alsof mijn leven op pauze staat. En ik wil zo graag vooruit.”
Jan: “Op een middag dronken we iets in de Hanekeef. Mamoun vertelde over zijn zoektocht naar werk en zijn toekomst. Hij zei: ‘Jan, ik zou zo graag willen werken. Ik wil graag belastingen betalen aan Mechelen.’ Dat heb ik nog niet veel mensen horen zeggen. (lacht) Dat typeert Mamoun. Hij wil zijn steentje bijdragen. Hij wil meedraaien in de maatschappij en voelen dat hij telt. Hij biedt mij een venster op de wereld, een andere blik op de maatschappij. Dat is voor mij een ontzettende verrijking!”
foto: Lavinia Wouters
Deze foto is te bezichtigen aan het raam van het Sociaal Huis, Lange Schipstraat 27, Mechelen
