Syntyche staat op het kruispunt van het leven en haar passies

‘Ik wil met mijn talent iets bijdragen aan de wereld’

Syntyche Boda (26) is als enige niet-Mechelaar een beetje het buitenbeentje in deze reeks. Ze woont in Haacht maar toch speelt haar drukke leven als zangeres, muzikante én fotografe zich grotendeels af in Mechelen. “Het bruist hier van de creativiteit”, aldus Syntyche.   

“Ik ben de tweede oudste van vijf kinderen. Mijn ouders, mijn twee zussen en ik verlieten Congo toen ik nog een baby was. We woonden eerst een tijdje in Duitsland maar mijn vader vond moeilijk werk en we kregen geregeld te maken met vooroordelen. Toen ik drie jaar was, verhuisden we naar België. Mijn beide broers zijn hier geboren. Bijna mijn heel leven heb ik in Haacht gewoond, maar ik voel dat het stilaan tijd wordt om het nest te verlaten. (lacht)”

Muzikale genen

“De passie voor muziek hebben mijn broers, zussen en ik overduidelijk van onze ouders mee gekregen. Toen we nog in Afrika woonden, zong mijn moeder in een koor en mijn vader speelde djembé. Als kind zongen we ‘s avonds tijdens het bidden allerlei liedjes. Later studeerden mijn zussen en ik notenleer en kozen we elk een ander instrument. Ook mijn broers leerden om piano en drum te bespelen. Zelf speel ik trompet en drums, maar ik gebruik het liefste mijn stem als instrument. Die hobby’s zijn ons zeker niet opgedrongen. Mijn ouders zagen dat onze vrienden allerlei hobby’s hadden en wilden ons eveneens van alles laten proeven. Zo zat ik als kind ook op turn- en dansles.

Voor mij was het als heel vroeg duidelijk dat ik artieste of zangeres wilde worden. Best gek, want ik ben eigenlijk heel introvert. Dat verdwijnt helemaal wanneer ik op een podium sta. Dan geef ik elke keer de show van mijn leven. Ik herinner me dat we thuis vroeger naar Eurosong For Kids keken, en ik dacht: later sta ik op dat podium. Het is er niet van gekomen, maar wie weet wat de toekomst nog brengt. (lacht) Ik heb wel ooit auditie gedaan voor de opendeurdag op school. Mijn zussen waren toen behoorlijk teleurgesteld dat ik hen niet meegevraagd had.”

Unieke band

“De eerste keer dat ik samen met mijn zussen zong, was toen we op een dag samen van school naar huis liepen. We begonnen een nummer van Brandy te zingen. Plots bleek dat we als vanzelf driestemmig konden zingen! Op dat moment besloten we om samen op te treden tijdens de opendeurdag op school. Ze noemden ons ‘de zusjes Boda’. Het klonk zo mooi dat we dat zijn blijven doen. Vandaag heet onze groep ‘Peke’. Dat betekent ‘uniek’ in het Swahili. We zingen vooral a capella soulcovers en geven daar onze eigen stem en een Afrikaanse touch aan. De naam geldt niet enkel voor onze muziekstijl. Ook de band die ik met mijn zussen heb is uniek. De passie voor muziek brengt ons elke dag dichter bij elkaar.”

Té veel passies en dromen

“Ken je de Sims, dat spelletje waarbij je digitale personages en een heel leven voor hen creëert? Dat speelde ik als kind vaak. Het is daardoor dat ik architect wilde worden. Ik bestudeerde huizen en keek soms stiekem naar binnen. Ik had een schriftje vol tekeningen van woningen. Helaas was ik niet sterk genoeg in wiskunde voor de opleiding architectuur en dus koos ik voor interieurvormgeving aan Thomas More. Via die weg ontdekte ik een nieuwe passie: fotografie.

Momenteel werk ik achter de schermen bij een bedrijf dat keukens verkoopt. Jammer genoeg kan ik mijn creatieve ei niet echt kwijt in die job. Het is niet eenvoudig om mijn werk te combineren met mijn passies. Soms worstel ik daar mee. Ik heb zo veel passies en dromen en heb het gevoel dat ik ze allemaal nú moet waarmaken. Ook al weet ik dat ik daar nog een leven de tijd voor heb. (lacht) Ik wil soms gewoon te veel. Het is mijn grootste droom om met mijn talent iets te kunnen bijdragen aan de wereld. Hoe ik dat ga doen, ben ik nog aan het uitzoeken.

Een vriend uit Congo heeft me gevraagd om zijn woning in te richten. Door het coronavirus hebben de plannen wat vertraging opgelopen, maar binnenkort keer ik wellicht voor het eerst in mijn leven terug naar mijn geboorteland. Omdat we thuis met zeven zijn, was het gewoon nooit betaalbaar om die reis te maken. Maar ik voel dat de tijd er nu rijp voor is.”

H30 als springplank

“Ik heb veel te danken aan H30, een artistieke werkplek (H30 heet sinds kort RADAR, red.) voor jongeren. Zonder hen had ik wellicht niet gestaan waar ik vandaag sta. Of ik had er véél langer over gedaan. (lacht) Ik kwam voor het eerst met hen in contact in 2013-2014. Ik maakte toen deel uit van de Stikbitches, het naaiatelier van H30. Mijn eerste nummers nam ik samen met mijn zus en een vriend op in opnamestudio Blackbox in H30. Ik volgde er workshops beats maken, fotografie en film. Tijdens Sonderland kon je vorig jaar voor het eerst mijn foto’s bewonderen in het Cultuurcentrum Mechelen.

Momenteel werk ik volop aan een nieuwe tentoonstelling: ‘In my mothers garden’. Ik lanceerde dit idee vorig jaar tijdens Pitch Your Project en krijg nu begeleiding van H30. ‘In my mothers garden’ wordt een heel persoonlijk werk. Het wordt een combinatie van fotografie, muziek en poëzie. Ik fotografeer van alles en haal veel inspiratie uit de natuur. Naast mijn eigen tuin is ook de Kruidtuin in Mechelen een plek waar ik me echt goed voel.”

foto: Lavinia Wouters

Deze foto is te bezichtigen aan het raam van RADAR, Hanswijkstraat 30, Mechelen

>> Lees hier het volgende verhaal of bekijk de brochure