Sven brengt al 20 jaar nieuws uit Mechelen tot bij de mensen
‘Mijn liefde voor de Sint-Romboutstoren is onverklaarbaar groot’
Dat Sven Van Haezendonck (43) een van de bekendste journalisten van Mechelen zou worden, leek wel in de sterren geschreven. Al op jonge leeftijd was hij gepassioneerd door alles wat er in de Dijlestad gebeurde. Vandaag viert hij zijn twintigjarig jubileum als stadsreporter voor Gazet Van Antwerpen. Ook in zijn vrije tijd laat Mechelen hem niet los. Dan trekt hij erop uit en neemt hij prachtige foto’s van de stad.
“Ik voel mij op en top Mechelaar. Nochtans ben ik hier niet geboren. Op het moment dat mijn moeder zwanger was, werkte een tante in het ziekenhuis van Vilvoorde. Het was dus logisch dat ik daar ter wereld zou komen. Toch vind ik het vandaag nog steeds jammer dat mijn moeder haar water niet gebroken is op de Grote Markt van Mechelen. (lacht)
Mijn eerste twee levensjaren woonde ik in Mechelen. Daarna verhuisden we naar Zemst. Maar mijn sociaal leven speelde zich af in Mechelen: ik ging er naar school, naar ‘de Grabbelpas’ en ik was gefascineerd door alles wat in de stad gebeurde. Toen ik alleen ging wonen, was dat uiteraard opnieuw in Mechelen.”
Een kind met een passie voor de stad
“De kiem van mijn liefde voor Mechelen en passie voor journalistiek was er al op erg jonge leeftijd. Mijn grootvader woonde in Mechelen. Hij was tuinbouwer , hovenier zoals ze in Mechelen zeggen. Hij was mijn grote inspiratiebron. Mijn grootvader nam me vaak mee op de fiets op ontdekkingstocht door Mechelen. Dan vertelde hij verhalen over de stad, vaak over de Tweede Wereldoorlog. Die verhalen ken ik vandaag nog steeds en de achtergrondkennis komt me nu vaak van pas.
Ik had ook een oom die voor een bedrijf werkte dat kranten verdeelde. Elke dag stopte hij twee kranten in onze brievenbus. Eén ervan was Gazet Van Mechelen. Ik moest en zou alles weten over wat er gebeurde in de stad.
Ik herinner me nog goed dat ik als negen- of tienjarige mijn ouders smeekte om later op te blijven. Ik wilde een Panorama uitzending over de financiële toestand van de stad kijken. Op mijn zeventiende bracht mijn vader me elke maand naar het stadhuis zodat ik de gemeenteraad kon bijwonen. Ook dat was redelijk ongewoon voor iemand van mijn leeftijd. (lachje)”
Aan de slag bij de Gazet
“Na mijn studie journalistiek aan Thomas More schreef ik verschillende media aan. Gazet Van Antwerpen reageerde als eerste positief en ik mocht er beginnen als stagiair. De eerste twee weken werkte ik voor de Antwerpse stadsredactie. Maar ik vroeg al snel of ik niet naar de stadsredactie van Mechelen kon en mocht daar ook na mijn stage blijven. Dit jaar ben ik exact 20 jaar aan de slag als reporter. Doorheen de jaren ben ik dankzij mijn werk bevriend geraakt met veel Mechelaars. Ik had het graag met hen willen vieren. Maar het coronavirus strooide roet in het eten. Het komt er nog wel een keer van, misschien bij mijn 25-jarig jubileum.
Ik heb mezelf al de vraag gesteld: blijf ik dit mijn hele leven doen? Ik heb ooit bij de krant een half jaar een managementfunctie gehad, maar dat was mijn ding niet. Geef mij maar de Mechelse straatstenen en de Mechelaars. Het kunnen soms koppige duvels zijn, maar ik heb ze in mijn hart gesloten. Ik heb de afgelopen 20 jaar veel zien veranderen in Mechelen. Maar de evolutie en ontwikkeling van de stad blijven me elke dag boeien. Mijn werk is elke dag anders. Als je denkt dat je alles hebt gezien, komt er toch steeds iets nieuws op je pad.
Sommige straffe verhalen zullen me altijd bij blijven. Op een dag kreeg ik telefoon van een jonge moeder. Ze was op zoek naar haar vermiste vader. Na het verschijnen van het artikel in de krant, reageerden twee lezers dat ze de vader hadden opgemerkt. Hij was een nieuw leven begonnen aan een Spaanse Costa.”
De operatie die veel veranderde
“Drie jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een openhartoperatie zou moeten ondergaan. Het was alsof de hemel op mijn hoofd viel. Toen besefte ik: ‘Er is meer in het leven dan werk alleen’. Die ervaring heeft mijn kijk op het leven toch wat veranderd.
Ik ga regelmatig wandelen en fietsen maar in fotografie heb ik echt mijn uitlaatklep gevonden. Ik geniet ervan om de stad in beeld te brengen. Dat doe ik het liefste in alle sereniteit. In de ochtend of bij valavond, op momenten dat er amper iemand in de stad rondloopt.
Ondertussen is dat een uit de hand gelopen hobby geworden. Mijn man kwam op het idee om postkaarten uit te geven van de foto’s die ik maak. Ondertussen doen we dit niet meer alleen in Mechelen, maar ook van andere kunststeden: Antwerpen, Gent, Brugge, Leuven … Mijn grote droom is om een boek over Mechelen uit te brengen. Daar heb ik de tijd nog niet voor gevonden. Zelf koop ik elk boek over Mechelen dat ik maar kan vinden.”
Liefde voor de toren
“Het liefste fotografeer ik de Sint-Romboutstoren. Van alle stadsgezichten, springt de toren er voor mij het meest uit. De toren symboliseert voor mij het opperste ‘Mechelen-gevoel.’ Ik kan die liefde niet verklaren. Ik heb zelfs mijn man ten huwelijk gevraagd op de toren. Ik had een geleid bezoek aan de toren geboekt en heel onze familie uitgenodigd. Zogezegd voor een verjaardagsdrink. Eenmaal boven was de verrassing natuurlijk groot. Mijn man mag dan oorspronkelijk van Duffel zijn, ik heb hem zeker besmet met de Mechelen-microbe. (lachje)”
foto: Lavinia Wouters
Deze foto is te zien vanuit de Drabstraat, Mechelen
