Louis en Maria blijven jong dankzij vrijwilligerswerk
‘Sociaal contact zorgt ervoor dat we niet piekeren over de tijd die ons nog rest’
Maria Huysmans (83) doet niets liever dan voor het raam of in haar voortuintje zitten. Als mensen passeren, zwaaien of een babbeltje doen, is ze in haar nopjes. Haar man Louis (85) werkt graag in zijn houtatelier. Ook hun werk als erfgoedvrijwilligers houdt hen jong.
Maria: “Zowel Louis als ik zijn van eenvoudige komaf. We kenden een arme jeugd, maar we waren en zijn nog steeds gelukkig met wat we hebben. Ik leerde Louis kennen bij de scouts. Na één van onze eerste ontmoetingen vertrok Louis voor twee jaar naar Congo voor zijn verplichte legerdienst. Twee jaar later waren we elkaar nog niet vergeten! (lacht) Kort daarna zijn we getrouwd. Ondertussen al zesenzestig jaar geleden.”
Louis: “Zotteke, we zijn tweeënzestig jaar getrouwd! Maria en ik doen alles samen. We zijn nog steeds actief bij de Vlaamse Oud-Scouts en Gidsen. Zo zijn we met de scouts een paar keer op reis geweest. Ook de jaarlijkse barbecue is een hoogtepunt dat we nooit missen. Onder de mensen komen houdt ons jong.”
Mooie herinneringen als erfgoedvrijwilligers
Louis: “In 2000 vierden we in België de 500ste verjaardag van Keizer Karel. In heel Mechelen werden er festiviteiten georganiseerd. Samen met acteurs René en Manu Verreth van het Mechels Miniatuur Theater en andere vrijwilligers maakten we verschillende reuzenpoppen. Elke buurt koos een persoon uit waarvan een reus werd gemaakt: een chiromeisje en een scoutsjongen, de brouwer van ’t Anker ... Daar kwam heel wat werk bij kijken. We maakten de koppen in papier-maché, schilderden de poppen en ontwierpen en naaiden de kledij. Op die prestatie ben ik echt wel fier! Later heb ik me kandidaat gesteld als erfgoedvrijwilliger voor de Mechelse Erfgoedcel. Maria sloot niet veel later aan. Ik denk dat mijn enthousiasme aanstekelijk werkte. (lacht)
Ook de heropening van het Hof van Busleyden in 2018 was een bijzonder moment voor ons als erfgoedliefhebbers. Maria en ik helpen aan het onthaal van het Hof van Busleyden en ik ben daarnaast elke woensdagnamiddag in het stadsarchief te vinden. Achter de schermen werken we mee aan de jaarlijkse Erfgoeddag. Kortom, we zijn voor alles inzetbaar! (lacht) Bezig blijven vinden we belangrijk. Sociaal contact zorgt ervoor dat we niet beginnen te piekeren over de tijd die ons nog rest.”
Geboren kunstenaars
Louis: “Mijn vader was meubelmaker en zelf werkte ik jarenlang in de houtnijverheid. Daardoor begon het te kriebelen om zelf creatief met hout aan de slag te gaan. In Tielt ontmoette ik enkele mensen die bezig waren met marqueterie of inlegwerk in hout. ‘Wat ze in West-Vlaanderen kunnen, kunnen we in Mechelen ook,’ dacht ik. Daarom richtte ik de Vlaamse Gilde voor Marqueteurs in Mechelen op. Elke maand komen we twee keer samen. We maken allerlei zaken: oorbellen, opbergdoosjes, decoratie … Met hout kan je alle kanten uit. Ik hou ervan om figuren in hout te creëren. Ik heb maar liefst honderd foto’s van mijn werken, netjes geklasseerd in mappen in mijn atelier. Er hangen er ook een paar aan de muur in huis, naast mijn diploma van de Faculteit van het Mechelse Dialect en naast een van de weinige foto’s uit mijn tijd in Congo. Ik vind het fijn om op verschillende manieren erfgoed aan anderen door te geven. Ik ben fier op mijn houtinlegwerken, maar ben nog trotser op Maria en haar schilderijen.”
Maria: “In huis hangen verschillende van mijn tekeningen en schilderijen. Ik schilder en teken al dertig jaar, sinds ik op pensioen ben. Meestal schilder of teken ik dieren, landschappen en bloemen in zwart-wit. Ook de Sint-Romboutstoren komt veel terug. Dat is onze trots, hé! Ik heb ooit een wedstrijd gewonnen met een schilderij van de Sint-Romboutstoren. Er zijn toen postkaarten uitgegeven met mijn schilderijen op. Ook de uitnodigingen voor de scoutsbarbecues of de decorstukken voor toneelstukken uit de buurt nam ik steeds voor mijn rekening. Jarenlang was schilderen en tekenen mijn lieve leven. Jammer genoeg viel ik een paar jaar geleden van de trap door een beroerte. Ik heb toen maandenlang moeten revalideren. Mijn schouder is nooit meer de oude geworden. Daarom gaat schilderen en tekenen tegenwoordig moeizaam. Anders ging ik zeker nog wekelijks naar de Academie zoals vroeger.”
Herinneringen aan vroeger
Louis: “Ik was een tiener tijdens de Tweede Wereldoorlog en kan me de bombardementen nog heel goed herinneren. Dan riepen mijn ouders dat we zo snel mogelijk naar de kelder moesten. We zaten daar soms uren te schuilen. Eigenlijk vond ik dat toen allemaal wel plezant en spannend. Als kind besef je niet altijd de gruwel en angst die je ouders of anderen rondom je moeten doorstaan.”
Maria: “Sinds 1958 wonen we in dit huis in Galgenberg. We hebben veel zien veranderen, zowel in positieve als negatieve zin. Mensen zijn onafhankelijker geworden en trekken beter hun plan dan vroeger. Onze kleindochter Sarah, bijvoorbeeld: zij woont alleen, heeft een job, een eigen huis en auto. Ik ben heel blij voor haar, maar dat was in onze tijd ondenkbaar voor iemand van die leeftijd.
Doordat mensen vandaag de dag sneller verhuizen, is het contact met de buren minder duurzaam. Dat vind ik spijtig. Ik zit graag voor het raam of in mijn voortuintje. Zo maak je contact, hé! Iedereen die passeert, ziet mij zitten en ik hen. Je kunt hier onmogelijk ongemerkt voorbij komen. (lacht) Sommigen zwaaien, anderen stoppen en doen een babbeltje. Of ik neem de pakjes van de buren aan. De postbode weet mij steeds te vinden. Dat vind ik tof.”
foto: Lavinia Wouters
Deze foto is te zien op het binnenplein van Hof Van Busleyden, Frederik de Merodestraat 65, Mechelen
