Laila brengt als brugfiguur ouders, leerlingen en leerkrachten dichter bij elkaar
'We moeten meer met elkaar in plaats van over elkaar praten'
Rodayna (8), Akram (7) en Sorayah (4) hebben een bijzonder fiere mama. Laila Bohmedi (35) heeft een groot hart voor haar kinderen, maar elk kind op de Maurits Sabbeschool heeft een plekje in haar hart. Heel bescheiden en ontroerd vertelt ze haar verhaal. Het leven was niet mild voor Laila en zorgde voor de nodige littekens. Ondanks de tegenslagen bleef ze steeds een toekomst zien: in de eerste plaats voor Rodayna, Akram en Sorayah maar later ook voor zichzelf.
“Twee jaar geleden ben ik gescheiden. We waren elf jaar getrouwd. Jarenlang hebben we geprobeerd de relatie te redden. Uit liefde voor elkaar, maar vooral uit liefde voor onze kinderen. Het was een aartsmoeilijke beslissing, een breekpunt in mijn leven. Gelukkig kon ik rekenen op de steun van mijn familie en vrienden. Dat is niet bij alle alleenstaande mama’s het geval.
De scheiding was een emotionele en fysieke uitputtingsslag. Ik heb een aangeboren hartafwijking en kamp met hartritmestoornissen. Als ik stress ervaar, dan gaat mijn hartritme de hoogte in. Toen ik net afgestudeerd was, werkte ik enkele jaren bij Eandis. Het was fijn en afwisselende werk, maar mijn hartproblemen werden ernstiger en ik moest stoppen met werken. Ik onderging twee operaties en toch blijft het moeilijk om het leven te leiden dat ik zou willen. Ik wil dolgraag volledig kunnen meedraaien in de samenleving maar dat is niet evident.”
In gesprek met ‘die roepers’
“De Maurits Sabbeschool is een bijzondere plek voor mij. Samen met mijn twee broers en twee zussen groeide ik hier om de hoek op. Ik heb mooie herinneringen aan mijn kindertijd op deze school, zoals de herinnering aan juf Frida. Zij geloofde echt in mij. Telkens als we elkaar zien, doen we een babbeltje en vraagt ze hoe het gaat.
Ik ben geboren en getogen in Mechelen en voel me echt Mechelaar. Ik woon hier graag en voel me thuis in de stad. Helaas denkt niet iedereen daar zo over. Een opmerking als ‘amai, je spreekt goed Nederlands’ is misschien goed bedoeld, maar toont wel aan dat mensen me als ‘anders’ beschouwen. Sommige uitspraken of gedragingen kwetsen me enorm. Bijvoorbeeld wanneer onbekenden iets roepen omdat ik een hoofddoek draag of Marokkaanse roots heb. Het raakt me, keer op keer.
Mijn herkomst of mijn geloof zijn deel van wie ik ben, maar er gaat veel meer schuil achter mijn hoofddoek of persoon dan mensen op het eerste gezicht denken. Daarom vind ik het belangrijk om met mijn hoofddoek op de foto te staan. Veel uitspraken doen mensen uit onwetendheid. Wat zou ik graag in gesprek gaan met ‘die roepers’ en hen vragen wat hen zo stoort aan mijn hoofddoek of afkomst. Ik denk dan: stel me je vragen en ik zal antwoorden. Alleen zo kunnen we elkaar beter begrijpen. We moeten meer mét elkaar in plaats van over elkaar praten.”
Babbeltjes op school
“Ik vind het ook belangrijk dat alle kinderen zich zowel thuis als op school goed voelen. Daarom neem ik als mama van drie kinderen deel aan de moedergroepen op de Maurits Sabbeschool. Ik ben ook al vier jaar actief in de schoolraad. Samen met een paar leerkrachten en Somia, een andere mama, bespreken we belangrijke thema’s, zoals gezonde voeding, het schoolfeest en andere activiteiten. Alles wat we doen staat in het teken van de leerlingen.
Daarnaast ben ik een brugfiguur tussen ouders, leerlingen en de school. Zo ken ik bijna alle leerlingen bij naam. Ik wens hen een goede schooldag toe, vraag hoe het gaat of maak een mopje. Zo bouw ik een band met hen op. Door die kleine ontmoetingen voelen ze aan dat ik er voor hen ben en voelen ze zich niet alleen.
Ook aan de schoolpoort sta ik niet stil en luister ik naar vragen of problemen. Want ouders moeten weten wat er zich op school afspeelt. Ik bied hulp aan om situaties op te lossen. Soms vertaal ik, zodat alle ouders de informatie goed begrijpen. Een goede band tussen ouders en leerkrachten komt ook het kind ten goede.”
Een plek voor iedereen
“Mijn droom? Dit schooljaar wil ik dolgraag huiswerkklassen organiseren, samen met ouders en leerkrachten. Zodat leerlingen op een rustige plek hun huiswerk kunnen maken en er met vragen terecht kunnen. Ik wil met mijn verhaal aantonen dat zowel leerlingen, leerkrachten én ouders van een school een betere plek kunnen maken voor iedereen. Want iedereen verdient alle kansen.”
foto: Lavinia Wouters
Deze foto is te bezichtigen aan de gevel van de Maurits Sabbeschool, Ieperleestraat 19, Mechelen
