Harry is dol op muziek en zijn geleidehond Oreo
'Mensen willen me vaak helpen, maar ik moet het zelf doen'
Harry Viaene (41) is gepassioneerd door muziek. Hij is musicoloog, pianostemmer en hij werkt als archivaris bij VRT. In zijn vrije tijd geniet hij van het observeren van vogelgeluiden. Dat hij als kind blind werd geboren, hield hem nooit tegen.
“Muziek zit in mijn genen. Mijn ouders zijn allebei muzikaal en als kind ging ik actief op zoek naar welke dingen geluid maakten en mooi samenklonken. Ik speelde uren piano. In het middelbaar speelde ik al in een rockgroep met vrienden van mijn broer. De keuze om musicologie te studeren, was dus snel gemaakt.”
Het ontstaan van de band ‘Buurman’
“Tijdens een van mijn eerste weken als student in Leuven ontmoette ik toevallig Geert Verdict. Hij vroeg me of ik zin had om als pianist samen met hem op te treden. Geert had zich namelijk ingeschreven voor het Interfacultair Songfestival maar had zelfs nog geen band. (lacht) We zochten nog een drummer en een bassist en zo is de band ‘Buurman’ ontstaan. Tot onze eigen verbazing wonnen we het songfestival nog ook! Het begon als een studentengrap maar groeide uit tot een professionele band. Toch werd het steeds moeilijker om de muziekgroep te blijven combineren met mijn voltijdse job als radioarchivaris voor VRT. Bovendien was ik net vader geworden van Lune, onze oudste dochter.
Uiteindelijk ben ik me meer gaan focussen op het stemmen van piano’s. Dat doe ik nu in bijberoep. De Wintertuin van de Ursulinen, waar de foto is genomen, is hét walhalla voor pianoliefhebbers zoals ik. Ik heb 12 van de 34 piano's van de school gerestaureerd. Nu kunnen leerlingen tijdens de middagpauze piano spelen.”
Blind door het leven gaan
“Ik heb de erfelijke aandoening Amaurosis congenita en ben dus blind geboren. Ik vind mezelf heel gewoon. Andere mensen maken het bijzonder omdat ze het niet kennen. Ik begrijp dat ook. Je kunt je als ziende moeilijk voorstellen hoe het is om blind door het leven te gaan. Daardoor gaan mensen zich soms onbewust anders gedragen. Ze willen helpen en doen de deur voor mij open, terwijl dat mijn zelfredzaamheid niet bevordert. Ik begrijp dat het raar is om een blinde te zien die met zijn handen zwaait op zoek naar de deurklink. Het is eenvoudiger om de deur voor mij te openen. Maar ik moet zélf de deuren in het leven openen, letterlijk én figuurlijk.
Ik heb steeds het geluk gehad dat ik terecht kwam in een goede omkadering. Dat is grotendeels te danken aan de inzet van mezelf én die van anderen. Zo ben ik met open armen ontvangen op het college van Tielt, mijn middelbare school. Ik had een fantastische GON-begeleidster, Rita. Zij voelde heel goed aan welke ondersteuning ik én de leerkrachten nodig hadden. Ook aan de universiteit toonden de professoren steeds hun goede wil en ik deed mijn best om naar alle lessen te gaan en alles op te nemen op cassette. Ook de aanpassingen bij VRT, waar ik nu werk, zijn minimaal. Er is een aangepast softwareprogramma dat geschreven teksten voorleest, maar dat is het dan ook.”
Fascinatie voor auto’s
“Als ik wel had kunnen zien, was ik wellicht in de voetsporen van mijn vader getreden en automecanicien geworden. Alles wat rijdt en naar naft stinkt, fascineerde me. Het besef dat ik nooit met een auto zou kunnen rijden, kwam als kind harder aan dan het feit dat ik blind ben. Ik heb dat moeten aanvaarden.
Als twaalfjarige kroop ik in de tuin soms achterop bij mijn broer op de brommer. Na een tijdje kende ik het parcours van buiten en reed ik zelf ook tegen 20 à 30 kilometer per uur door onze tuin. Tot ik op een keer per ongeluk mijn eigen vader omver reed. Hij was vergeten dat ik niet kan zien en stond midden op het parcours naar een luchtballon te staren. We zijn er met de schrik én een goed verhaal vanaf gekomen. (lacht)”
Vogelspotten met Oreo
“Mijn grootste geluk was misschien wel dat ik in Leuven mijn vrouw Nele ontmoette. We hebben twee dochters: Lune en Clara. Echt veel vrije tijd hebben we dus niet. (lacht) Ik ben wel een fanatieke vogelspotter. In het voorjaar trek ik het Mechels Broek en den Battelaer in om naar vogels te luisteren en ze te inventariseren. Vogelgeluiden herkennen is zoals muziek: eens je weet welke melodie een vogel maakt, kan je hem leren herkennen. Het geeft een kick om zeldzame soorten te kunnen horen.
Ik ga met mijn hond Oreo wandelen om vogels te spotten. Hij volgde twee jaar een opleiding om als blindengeleidehond te werken en is nu drie jaar bij mij. Eigenlijk heet hij Oriental Star, maar dat is niet zo’n handige roepnaam. (lacht) Soms ga ik met hem 10 kilometer joggen. Met Oreo kan ik overal naartoe. Al lopen we soms wel verloren. Dan hoor ik een voorbijganger en vraag ik: ‘mijnheer, in welke straat of waar zijn we juist?’ En dan blijkt het een vrouw te zijn. (lacht)”
foto: Lavinia Wouters
Deze foto is te bezichtigen aan het Dorpshuis in Muizen, Magdalenasteenweg 49, Muizen.
