Farida ontvluchtte vijf jaar geleden de oorlog in Syrië
‘Door de boeken in Het Predikheren leer ik de Nederlandse taal en Belgische keuken beter kennen’
Farida Kel (53) en haar zoon vonden vijf jaar geleden een nieuwe thuis in België. Haar twee dochters wonen aan de andere kant van de wereld. Het gemis is groot maar Farida kijkt ernaar uit om hen terug te zien en eindelijk haar kleinkinderen te ontmoeten.
“Het Predikheren is een van mijn favoriete plekken in Mechelen. Het gebouw ademt geschiedenis uit en ik lees ook graag. Ik ben steeds op zoek naar boeken, zowel in het Nederlands, het Engels als in het Arabisch. Onlangs las ik Het Achterhuis van Anne Frank en ontleende ik enkele kookboeken. Daarin wordt alles stap voor stap uitgelegd en dat is makkelijk te begrijpen. En zo leer ik typisch Belgische gerechten kennen, zoals witloof met ham en kaassaus of spruitjes. Best lekker allemaal! In Bar Bib is het bovendien heerlijk koffie drinken en naar andere mensen kijken. (lachje) Ik luister naar hoe ze Nederlands praten, herken sommige klanken en woorden en probeer hen te begrijpen.
Tot voor kort durfde ik amper Nederlands praten uit angst om fouten te maken. Ik keek naar de grond in de hoop dat mensen me niet zouden aanspreken. Zo verlegen was ik! Op drieënvijftigjarige leeftijd gaat een nieuwe taal aanleren niet meer als vanzelf. Ik studeer Nederlands aan het CVO Crescendo en ga drie keer per week naar Taal Kracht in het Sociaal Huis. We bezoeken Mechelse organisaties en ondertussen oefenen we ons Nederlands. Hierdoor heb ik meer zelfvertrouwen gekregen om de taal te spreken. Nu vind ik het zelfs leuk als mensen me aanspreken om een praatje te maken of om de weg te vragen.”
En plots valt je familie uit elkaar
“Tijdens mijn boekhoudkundige studies in Syrië leerde ik Mounir kennen. We trouwden en ons geluk kon niet op. Samen hebben we twee dochters en een zoon: Rima, Rania en Karim. Mounir en ik konden uren met elkaar praten. Tot hij zeventien jaar geleden een herseninfarct kreeg. We zaten in de woonkamer en zijn woorden, die er anders zo vlot uitkwamen, vonden geen weg naar buiten. Ik belde de ziekenwagen, maar het was tevergeefs. Mounir overleed en plots was ik weduwe, met drie kleine kinderen. Ik mis hem nog elke dag.
Als alleenstaande mama kon ik gelukkig rekenen op de steun van mijn ouders, schoonouders, vrienden en collega’s bij SOS Kinderdorpen. We woonden in Aleppo, in de schaduw van de oude stad. Ik vind het jammer dat mensen Syrië vooral associëren met oorlog, verwoesting en vluchtelingen. Aleppo is prachtig en Syrië kent een zeer oude beschaving.
De burgeroorlog brak honderden kilometers van Aleppo uit. Eerst voelden we ons nog veilig, tot de bombardementen ook onze stad bereikten. Het geweld kwam plots erg dichtbij en ging niet meer weg. We leefden voortdurend onder stress. De constante zorgen over de veiligheid van mijn vrienden en familie zogen alle hoop en energie uit me weg. Mijn dochter Rania en haar echtgenoot vluchtten als eersten. Dat was hartverscheurend. Mijn familie viel uit elkaar. Oorlog verwoest niet alleen gebouwen en steden, maar ook levens.”
Achtervolgd door geweld
“Beslissen om uit je thuisland te vertrekken is onbeschrijflijk moeilijk. Mijn hele leven speelde zich af in Syrië. Daar kende ik mijn buren, familie en vrienden. Maar na een tijd had de oorlog me zo veel afgenomen, meer wilde ik niet toelaten. Vanuit Libanon zijn Karim en ik met het vliegtuig naar België gevlucht. Het afscheid van mijn ouders, mijn dochter Rima en mijn kleinkinderen Mira en John was pijnlijk.
Voor we naar Mechelen verhuisden, woonden we eerst in een opvangcentrum nabij Charleroi en nadien in een appartement in Liedekerke. Op de dag van de aanslagen in Zaventem en Brussel pendelde Karim naar de universiteit, waar hij voor industrieel ingenieur studeert. Ik was doodongerust en probeerde hem te bereiken. De nare herinneringen aan de oorlog kwamen terug. Het leek alsof het geweld me bleef achtervolgen en we ook hier niet veilig waren.”
Oma Skype
“Rima woont met haar kinderen nog steeds in Aleppo. Mira en John waren nog heel klein toen ik wegging. Mijn dochter was doodsbang om met hen te reizen. Beide kleinkinderen zijn erg leergierig. Mira speelt piano en ze leren Engels en Frans. Soms leer ik hen ook enkele woordjes Nederlands. We bellen veel met elkaar via Skype. Ze noemen me dan ook nana of oma Skype.
Mijn jongste kleinkinderen, de kinderen van Rania, werden geboren in de Verenigde Staten. Via foto’s, filmpjes en Skypegesprekken zie ik hoe James, Jeiya en David opgroeien. Ik zou hen zo graag in het echt ontmoeten, knuffelen en kussen. Ik voel me goed in Mechelen maar tijdens de kerst- of paasperiode heb ik het extra moeilijk. Als christen wil ik die feestdagen met mijn familie vieren. Ik wil cadeautjes kopen voor hun verjaardagen en hun blijdschap zien wanneer ze die open maken, maar dat gaat niet. Het is mijn grootste droom om op een dag mijn hele familie terug te zien. Daarnaast wil ik mijn Nederlands nog verbeteren en een administratieve job vinden. Mijn toekomst ligt hier, in Mechelen. Daarom wil ik als inwoner van Mechelen mijn verhaal delen.”
foto: Lavinia Wouters
Deze foto is te zien aan de Goswin de Stassartstraat 58 , Mechelen
