Binita wil met haar adoptieverhaal meer begrip creëren
'Ik verwacht niet op al mijn vragen een antwoord, maar ze houden me wel bezig’
Binita Pinoy (28) reisde als vierjarige met haar Vlaamse adoptieouders van Nepal naar België. Ze groeide op in een deelgemeente van Leuven, maar nam twee jaar geleden samen met haar vriend haar intrek in Mechelen. “Ik voel me meer en meer Mechelaar”, zegt ze.
“Ik ben geboren in Nepal, maar werd geadopteerd door een Vlaams koppel toen ik vier jaar was. Heel veel herinneringen aan die periode heb ik niet, noch aan mijn eerste jaren in Nepal, noch aan mijn aankomst in België. Aan de hand van foto’s en video’s die mijn adoptieouders maakten, kon ik wel een deel reconstrueren. Heel grappig: op die video’s zie je me Nepalees praten, terwijl ik nu geen woord Nepalees meer spreek.
Het is voor mij altijd duidelijk geweest dat ik geadopteerd ben. Daar werd niet geheimzinnig over gedaan. Dat kon ook moeilijk, aangezien ik een andere huidskleur heb. Pas op latere leeftijd ben ik me in mijn eigen identiteit en het thema ‘adoptie’ gaan verdiepen en heb ik ook het emotionele luik een plaats gegeven. Ik heb een periode gehad dat ik me alleen als Belg identificeerde en ook zo erkend wilde worden. Met Nepal wilde ik weinig of niets te maken hebben. Maar het omgekeerde kwam ook voor, waarbij ik alles wat niet-Belgisch was waardevoller vond. Later ben ik beide achtergronden meer gaan omarmen. Vandaag voel ik me nog steeds in sommige situaties meer Belgisch en in andere meer niet-Belgisch.
Via brieven zijn mijn ouders en ik altijd contact blijven houden met een tussenpersoon in Nepal. Over mijn biologische moeder is weinig geweten, maar via die contactpersoon hield ik contact met mijn biologische vader en zus. Zo bleven we op de hoogte van elkaars leven. Het was mijn zus die als eerste vroeg of ik niet eens op bezoek wilde komen.”
Terug naar de roots
“Mijn adoptieouders lieten de keuze of ik terug naar Nepal wilde reizen volledig aan mij. Op mijn veertiende gaf ik aan dat ik er klaar voor was. We stonden op het punt onze vliegtickets te bestellen, toen ik plots terugkrabbelde. Waarom weet ik niet. Het voelde niet meer goed. Een jaar later, op mijn vijftiende maakten we uiteindelijk toch de reis. Mijn ouders hadden de hele trip geregeld: waar we logeerden, wie we gingen ontmoeten … Ik heb alles eigenlijk vooral ondergaan. Gek genoeg zijn mijn herinneringen aan deze reis nogal vaag. Ik denk dat ik alles een beetje in een waas beleefd heb.
De reis was hoe dan ook ingrijpend. Ik wist dat ik in Nepal een biologische vader en zus had, maar plots was die vader hertrouwd, had ik een halfbroer, kwamen er een heleboel tantes, nonkels, neven en nichten kijken... Ze vertelden verhalen over vroeger, maar ik had uiteraard geen idee waar ze het over hadden. Mijn Engels was op die leeftijd natuurlijk nog beperkt. Met mijn vader kon ik niet communiceren, met mijn zus een beetje.
Ik had in mijn hoofd een beeld gevormd van hoe zij in Nepal leefden. Op mijn adoptiepapieren staat dat ik ben afgestaan omwille van armoede, iets wat nu trouwens niet meer mag. Maar toen ik daar kwam zag hun situatie er oké uit. Dat was confronterend.”
Op zoek naar antwoorden
“Het heeft me ongeveer tien jaar gekost om alles te laten bezinken. Net omdat ik die eerste reis niet zo bewust heb meegemaakt, wilde ik vorig jaar opnieuw teruggaan. Met mijn vriend dit keer. We logeerden toen een week bij mijn Nepalese familie. Dat was geen goede beslissing. (lachje) We zijn heel gastvrij onthaald, hoor. Maar ik was er niet op voorbereid dat het me emotioneel zo zwaar zou vallen. Misschien had ik te hoge verwachtingen?
De communicatie verliep bijvoorbeeld echt moeizaam. Ik was verbaasd dat ze het concept ‘adoptie’ niet echt begrepen. Hier is dat voor iedereen duidelijk. En aangezien ze mij hadden opgegeven voor adoptie, dacht ik dat zij ook wisten wat dat inhield. Blijkbaar dachten ze dat ik maar tijdelijk in België zou blijven en terug zou keren naar Nepal. Ze vonden het vreemd dat ik geen Nepalees sprak en wilden zelfs de Nepalese identiteit voor me aanvragen.
Ik had ergens gehoopt dat er een connectie of band zou ontstaan. Maar dat gebeurde niet. Over mijn adoptie of verleden werd amper gesproken. Er was geen ruimte voor emoties. Ik zat met veel vragen, maar kreeg weinig antwoorden. Mijn vader probeerde me zelfs aan te praten dat zijn nieuwe vrouw mijn biologische moeder is. Terwijl ik goed genoeg wist dat dat niet zo is. Ik blijf dus met veel vragen zitten: wie is mijn mama? Hoe ziet ze eruit? Waar is ze nu? Wat als ik niet geadopteerd was en in Nepal was gebleven? Ik verwacht niet op alle vragen een antwoord, maar ze houden me wel bezig.
Nadien hebben mijn vriend en ik nog drie weken rond getrokken in Nepal. We hebben toen echt genoten van het land, de cultuur en natuur. De trekking die we deden naar het Annapurna basiskamp is één van de mooiste herinneringen uit mijn leven. In de natuur kom ik echt tot rust. Ook in Mechelen zoek ik geregeld het groen op. Zo ga ik vaak wandelen in het Vrijbroekpark.”
Een nieuw hoofdstuk in Mechelen
“Twee jaar geleden zijn mijn vriend en ik verhuisd van Leuven naar Mechelen. Ik voelde dat het tijd was voor iets nieuws. Ik ben opgegroeid in een deelgemeente van Leuven, in een heel ‘witte’ omgeving. Ik had één Marokkaans vriendinnetje. Wij waren de enige met een andere huidskleur in onze buurt en op school.
Grof racisme of discriminatie heb ik zelden of nooit bewust ervaren, maar het werd me wel duidelijk gemaakt dat ik ‘anders’ was dan anderen. Ik kreeg van de andere kinderen vaak de vraag waarom ik er anders uitzag en of ik die bruine kleur kon afwassen. Ook als volwassene moest ik voortdurend uitleggen dat ik geadopteerd ben. Na een tijd voelde ik dus wel de nood om naar een grotere en meer multiculturele omgeving te trekken. Ik wilde nieuwe plekken ontdekken en nieuwe mensen ontmoeten. Ik ben eerst in Brussel gaan werken en in Mechelen komen wonen. Hoewel ik de stad niet goed kende, trok Mechelen me meteen aan. Het voelde vertrouwd. Ik ben meteen alle restaurants, cafés en verborgen plekjes gaan verkennen. Ik voel me elke dag meer en meer Mechelaar.”
Op weg naar meer begrip en openheid
“Mijn herkomst heeft zeker invloed gehad op verschillende aspecten in mijn leven. Ik studeerde sociaal werk en nadien sociaal-culturele pedagogiek. Ik werk als integratieconsulent voor het Agentschap Integratie en Inburgering. Dat wil zeggen dat ik lokale besturen, organisaties en scholen ondersteun bij het ontwikkelen van hun diversiteitsbeleid. Op die manier maken we de samenleving gastvrijer tegenover nieuwkomers.
Mensen denken nog vaak in hokjes. We weten zo weinig van elkaar. Als we elkaar wat meer zouden ontmoeten, zou er meer begrip zijn. Ik vind het fijn dat het project ‘De Mensen Maken de Stad’ hiernaar streeft. Daarom wil ik ook meer over mijn adoptieverhaal praten. Voor veel mensen zijn migratie en adoptie bijvoorbeeld heel erg verschillend, terwijl ik veel gelijkenissen zie. Migratie heeft vaak een negatieve connotatie. Adoptie wordt veelal als een uitsluitend positief verhaal gezien. Terwijl dat niet altijd het geval is.
In mijn vrije tijd ben ik graag creatief bezig. Ik naai en knutsel. Daarnaast ben ik vrijwilliger voor het Steunpunt Adoptie. Zo zijn er de a-Buddies , een verzelfstandigde werking die vanuit het Steunpunt ondersteund worden. Als a-buddy praat en chat ik met andere geadopteerden. Elk verhaal is anders, maar toch voelt veel herkenbaar aan. We begrijpen elkaar zonder veel woorden. Als ik ook maar één iemand het gevoel kan geven dat hij of zij niet alleen is met zijn of haar verhaal, is mijn missie geslaagd. Als ik ooit zelf kinderen heb, wil ik hen zeker mijn adoptieverhaal vertellen. Ik hoop hen aspecten van de Nepalese cultuur mee te geven: het land, de taal, de keuken … Die aspecten zijn al aanwezig in de relatie met mijn vriend. Volgend jaar trouwen we en op het menu zullen zeker momo’s staan. Dat is mijn favoriete Nepalese gerecht. Met het Steunpunt Adoptie werken we trouwens aan een boek. Daarin bundelen we de verhalen van verschillende geadopteerden, maar ook hun favoriete recept. Mijn momo’s gaan er dus zeker instaan.”
foto: Lavinia Wouters
Deze foto is te zien aan het onthaal in het Vrijbroekpark in Mechelen.
