Anne en Ayman hielpen elkaar door een moeilijke periode
Anne: ‘Aymans wilskracht inspireert me wanneer ik het moeilijk heb’
Ayman: ‘Door bezig te blijven vergeet ik mijn zorgen’
De vriendschap tussen de Mechelse Anne Van der krieken (65) en de Palestijnse Ayman Abuhzaima (37) is pril, maar daarom niet minder groot. Ze leerden elkaar kennen via het project Samen Inburgeren. Allebei hebben ze het voorbije jaar geliefden verloren. In elkaar vonden ze een bondgenoot.
Ayman: “Ik woon pas vijftien maanden in Mechelen maar wil me zo snel mogelijk integreren Daarom studeer ik hard om goed Nederlands te kunnen. Ik wil het ook meer oefenen, maar ik kan toch moeilijk op straat mensen aanspreken met de vraag of ze wat willen praten met mij? (lacht) Dat was mijn grootste motivatie om deel te nemen aan Samen Inburgeren.”
Anne: “Ik had een andere reden. Mijn man Roger is onlangs onverwacht overleden. Ik had het enorm moeilijk met het verlies. Daarbovenop kwam nog de mantelzorg voor mijn mama en schoonmoeder, die allebei zorg nodig hebben. Mijn mama woont voorlopig nog thuis, dus ik help haar bij het huishouden en boodschappen doen. Mijn schoonmoeder woont in een woonzorgcentrum en ik probeer haar wekelijks te bezoeken. Maar ik wil niet bij de pakken blijven zitten. In mijn vrije tijd doe ik aan patchwerk: ik verf en verwerk textiel. Ik wilde echter ook iets positiefs bijdragen. Toen las ik in Nieuwe Maan een oproep om nieuwkomers te helpen met Nederlands en hen Mechelen te leren kennen. Zo kwam ik in contact met Ayman.”
De schoonheid van Mechelen
Ayman: “Mechelen is voor mij een kunstwerk. Telkens als ik de Sint-Romboutstoren zie, ben ik verbluft over zoveel schoonheid. Ik vraag me af of mensen dat ooit gewoon worden? Dankzij Anne leer ik de stad beter kennen. We wandelen samen door Mechelen, gaan iets drinken of doen een uitstap. Anne stelt me op mijn gemak, zodat ik niet nerveus ben om in het Nederlands te praten. We praten werkelijk over alles. Anne vertelt mij over de geschiedenis van Mechelen of we hebben het over politiek in België en Palestina.”
Anne: “Onze gesprekken komen recht uit het hart. We kampen allebei met gemis en verlies in de familie. We begrijpen elkaar. Ik krijg soms kippenvel als ik zie hoe gedreven Ayman is. Zijn wil om er te geraken is groot. Ayman heeft dezelfde leeftijd als mijn kinderen. Ik zie hoe hij zijn leven volledig opnieuw moet opbouwen in België, terwijl dat voor mijn eigen zonen Ivo, Dirk en Guy vanzelfsprekend is. Ayman moet een nieuwe taal leren, mensen leren kennen, werk en een eigen woonst vinden ... Het is indrukwekkend hoe snel Ayman Nederlands heeft geleerd. Hij studeert elke dag en volgt vier dagen per week Nederlandse les. Zijn wilskracht en motivatie inspireren mij wanneer ik het moeilijk heb.”
Een toekomst in België, het hart in Palestina
Ayman: “Ik moet van nul herbeginnen in België. Ik werk hard om mijn toekomstdromen te bereiken. Ik wil stabiliteit in mijn leven, een goede job en een familie. Dat kan niet in mijn land. Ik kan onmogelijk terug. Ik kwam naar België met een reden en ging niet zomaar weg uit het land waar ik van hou, weg bij de mensen waar ik van hou. Door het coronavirus kunnen mensen even niet knuffelen of kussen. Ik weet al langer hoe dat voelt. Ik zou er alles voor geven om mijn ouders, broers en zussen weer te kunnen vastpakken. Het meeste mis ik mijn broer die een paar jaar geleden gestorven is.
Ik woon samen met drie anderen op een kamer in het opvangcentrum van het Rode Kruis. Ik heb daar weinig privacy. Dat is niet altijd gemakkelijk. Elke dag is er één van onzekerheid: wordt mijn verblijfsvergunning goedgekeurd of word ik uitgewezen? Ik zie regelmatig andere bewoners die geconfronteerd worden met slecht nieuws. Daarom blijf ik bezig zodat ik geen tijd heb om me zorgen te maken. Mijn ogen zijn gericht op mijn toekomst, maar mijn hart is in Palestina. Ik heb een master in de economie en werkte als luchtverkeersleider in Palestina. Het is mijn droom om ook in België goed werk te vinden, maar mijn diploma wordt hier niet erkend. Sinds kort werk ik als inpakker bij Greenyard in Sint-Katelijne-Waver. Het is goed dat ik werk heb, maar ik droom ervan te studeren zodat ik een Belgisch diploma heb. In het opvangcentrum help ik soms mensen met hun cv of met het vertalen van documenten. Ik voetbal bij club Nadi Mechelen en werk als vrijwilliger bij Welcome in Mechelen, Voice Mechelen en op Maanrock en Tomorrowland.”
Een hart van goud
Anne: “Ieder mens heeft een verhaal te vertellen. Ons verhaal toont hoe verrijkend het kan zijn als we open staan voor elkaar. Ayman en onze vriendschap hebben mij zo veel geleerd. Hij hielp mij door één van de zwaarste en moeilijkste periodes uit mijn leven. Ik ben hem ontzettend dankbaar.”
Ayman: “Ik vind geen woorden om Anne te bedanken voor haar hulp. In het Arabisch zeggen we: ‘Je hebt een wit hart.’ Dat betekent dat iemand heel vriendelijk en goed is. Wel, Anne heeft een groot wit hart.”
Anne: (geëmotioneerd) “Merci, Ayman. Jij ook. Jij hebt een hart van goud.”
foto: Lavinia Wouters
Deze foto is te zien aan het opvangcentrum van het Rode Kruis, Zwartzustersvest 47, Mechelen
