Marc liet zijn woelig verleden achter zich
’Ik ben niet arm. Een leven zonder vrienden, dát is pas arm zijn’
Het leven van Marc Malfait (53) kende een moeilijke start. Hij kwam in contact met drugs en leefde zelfs een tijd op straat. In Mechelen kon hij opnieuw beginnen. Bij vzw De Keeting vond hij zijn nieuwe familie en kreeg hij weer het gevoel iets te betekenen in de samenleving.
“Ik heb het altijd moeilijk gehad met regeltjes en autoriteit. School draaide voor mij dus vooral om plezier maken. Ik haalde goede resultaten maar was zeker niet de gemakkelijkste leerling. Op mijn achttiende besloot ik te stoppen met school. Ik heb in mijn leven wel meer verkeerde beslissingen genomen, maar van die keuze heb ik echt spijt. Als ik het opnieuw kon doen, zou ik een diploma willen halen.
Na mijn legerdienst begon ik te werken. Ik heb veel goede herinneringen aan mijn job toen. In diezelfde periode werd ik als prille twintiger verliefd. Op korte tijd veranderde er veel in het leven van dat meisje. Ze begon joints te roken om haar zorgen te vergeten. Na een tijdje rookte ik met haar mee. Geleidelijk aan kregen we zin in andere drugs. Ik heb toen zowat alle soorten drugs uitgeprobeerd. Eigenlijk had ik helemaal geen reden om te gebruiken, maar ik dacht: een keer kan geen kwaad.”
Dagelijkse strijd
“Op het werk ging het niet goed meer: ik kwam te laat, was high tijdens de werkuren en kon me niet meer concentreren. Mijn werkgever heeft me meermaals gewaarschuwd, maar uiteindelijk had ik mijn kansen opgebruikt en werd ik ontslagen. Ik leefde van trip naar trip. Drugs beheersten mijn leven volledig. Iedereen met wie ik omging, gebruikte drugs. Dat maakte het extra moeilijk om er mee te stoppen. Vandaag kan ik nog steeds niet zeggen dat ik 100 procent afgekickt ben. Dat ben je nooit, denk ik. Ik voer nog elke dag een strijd, die ik af en toe verlies. Daar ben ik allesbehalve trots op.
Drugs veroorzaken heel wat problemen. Ze verwoesten levens. Ik heb vrienden verloren die amper dertig waren. Dat zet je aan het denken. Het had mij net zo goed kunnen overkomen. Door mijn druggebruik had ik bovendien zware schulden. Jarenlang verspilde ik honderden euro’s per dag aan drugs. Er waren zo veel rekeningen die ik niet kon betalen dat ik de brievenbus amper durfde te openen. De meeste brieven verscheurde ik zonder ze te openen.”
Eindelijk schuldenvrij
“Uiteindelijk besliste ik om weg te vluchten van mijn schulden en het drugsmilieu. Ik nam de trein naar Amsterdam, waar ik een twee jaar op straat leefde. Ik sliep in kraakpanden, in de winteropvang en leefde van wat ik op straat vond. Je zou versteld staan van hoeveel eetbaar voedsel mensen weggooien. Op een bepaald moment heb ik de trein terug naar België genomen. Zo kwam ik vijftien jaar geleden aan in Mechelen. Ik ben heel trots dat ik sinds een drietal jaar volledig schuldenvrij ben. Het was een lange weg.”
Een nieuwe start bij De Keeting
“Al sinds mijn eerste dagen in Mechelen ga ik naar De Keeting vzw. Ik ben hier kind aan huis en heb met de meeste mensen een goed contact. Ik kom hier voor een babbeltje, de infomomenten, we maken samen soep of gaan op uitstap. De mensen van De Keeting zijn mijn familie en vrienden geworden. Ik kan op hen rekenen. Dankzij De Keeting kreeg ik opnieuw het gevoel mee te draaien in de samenleving.
Zo bedachten we de Mechelse Koekoek, iets waar ik best trots op ben. Dat is een lokale munt die je krijgt door bijvoorbeeld vrijwilligerswerk te doen. Met dat extraatje kun je iets kopen in de Kringwinkel of betalen in het pannenkoekenhuisje in het Tivolipark. Zelf verdien ik wat Mechelse Koekoeks door als ervaringsdeskundige te getuigen in scholen. Ik wil met jongeren in gesprek gaan over drugs, armoede en dakloos zijn. Ik besef dat niet alle leerlingen ineens anders zullen denken over de gevaren van drugs, maar als eentje mijn boodschap oppikt, is mijn missie geslaagd. Daarnaast vind ik het belangrijk om ook de stem van mensen in armoede te laten horen. Zo sprak ik al op het kabinet van Jan Jambon. Ik hoop dat er meer naar ons geluisterd wordt, ook wanneer belangrijke beslissingen genomen worden.”
Voetballen tegen Piet den Boer
“In De Keeting is mijn liefde voor voetbal ontstaan. KV Mechelen en Racing Mechelen hadden een nieuwe voetbalploeg opgericht en zochten voetballers bij kansengroepen. Samen met Romain, Pat en Rudy van De Keeting ging ik wekelijks trainen. In het weekend speelden we wedstrijden tegen Hattrickploegen uit andere steden. Mijn mooiste herinnering is de vedettewedstrijd waarbij we tegenover ex-spelers van KV en Racing Mechelen op het veld stonden. Dat was allesbehalve gemakkelijk. Mannen zoals Piet den Boer mogen dan al jaren gestopt zijn met voetballen, ze lieten ons toch goed afzien! (lacht) Het werd gelijkstand.
Ondertussen ben ik vooral supporter geworden. Zelf voetballen kan ik niet meer. Op mijn vijfenveertigste kreeg ik een herseninfarct. Ik moest opnieuw leren lopen. Het werd een lange revalidatie met vallen en opstaan. Ik vloekte, schreeuwde en huilde. Bij momenten zag ik de zin van het leven niet meer. Het idee dat ik als grote sukkelaar door het leven moest, vond ik ondraaglijk.
Nu kan ik weer een beetje lopen, maar meestal zit ik in een rolstoel. Ik leef met continue pijn en ben bang om dood te gaan. Gelukkig zorgen de activiteiten in De Keeting en de wedstrijden van KV Mechelen voor een uitlaatklep. Ik heb in armoede geleefd, maar ik ben niet arm. Een leven zonder vrienden, sociale uitsluiting, dát is pas een arm leven.”
foto: Lavinia Wouters
Deze foto is te bezichtigen aan het Dorpshuis in Hombeek, Leibeekstraat 2, Hombeek
